[Kassaticket Confessions] Een blik in de winkelkar van Lieve Declerck

Onze winkelkar duurzamer vullen: onderzoek leert dat we het allemaal wel willen, maar er moeilijk in slagen. Dat geldt ook voor Gezinsbond-medewerkster Lieve Declerck. Hieronder laat ze je meegluren in haar winkelkar. Kan je de idealen van Lieve aflezen aan haar kassaticket? Of is ook zij toch méér dan haar kassaticket?

Ons kassaticket ziet er behoorlijk anders uit sinds de coronacrisis. Om ons winkelbezoek zo veel als mogelijk te beperken, zijn we gestart met Collect&Go. Alle droge voeding kopen we op die manier en beleg, vlees, brood, groenten en fruit kopen we exclusief bij de lokale slager, bakker en Turkse kruidenier.

Het systeem van één supermarkt combineren met lokale handelaren bevalt ons erg en houden we sinds de versoepeling van de maatregelen aan. Vóór de crisis gingen we ook nog naar de Carrefour Express, Aldi en Lidl, die op fietsafstand liggen. Lijstjes maken, bestellen en slechts éénmaal per maand of om de drie weken inkopen doen, maakt dat we veel meer kopen wat we écht nodig hebben. We hebben minder overschotten en impulsieve aankopen vallen grotendeels weg.

Duurzame voeding en gezond eten betekenen voor mij toch vooral weten wat je eet, hoe het wordt gekweekt en waar het vandaan komt. We koken daarom praktisch dagelijks met verse producten en we proberen vooral ook minder vlees te eten. Donderdag is sinds de lagereschooltijd van onze kinderen veggiedag.

Korte keten voor een eerlijke prijs, daar geloof ik wel in. Vis brengen we vers mee van de kust, als we daar op familiebezoek gaan. Ik hou ook rekening met bepaalde labels zoals bio, Max Havelaar of Fairebel.

Het kan altijd nog duurzamer, ik vind nog steeds dat we veel verpakkingsmateriaal hebben en door corona is het gebruik van plastiek weer toegenomen. Het aanbod duurzame producten in de supermarkt blijft beperkt, is niet zichtbaar of ik vind het prijsverschil echt wel te groot. En met twee pubers in huis wil je ook niet altijd op de gezonde nagel kloppen. Snoep, koekjes en frisdrank, waaronder zelfs Coca-Cola … ook dat moet af en toe kunnen.

Mijn eigen gekweekte groenten groeien in alle maten, hebben wel eens vreemde vormen of zijn soms “voorgeproefd”… Hierdoor besef ik pas goed hoeveel groenten en fruit niet in de winkelrekken belanden omdat ze niet aan de verkoopnorm voldoen. Moeten deze echt allemaal worden weggegooid? Misschien kunnen ze in supermarkten aan goedkopere prijzen aan de man gebracht worden?

Ook mogen duurzame en lokale producten en initiatieven in de winkel meer in de kijker staan. Ik weet dat Colruyt voor biogroenten en varkensvlees rechtstreeks met individuele landbouwers werkt en zelfs boerderijen financiert om voor hen te produceren, maar ik las dit in de krant. Voor fairebel producten idem, en ik ben ze dan gaan zoeken in de supermarkt. Deze initiatieven uitbreiden én zichtbaar maken in de winkel zou mij in elk geval stimuleren om dergelijke producten meer te kopen.

De Nutri-Score veralgemenen zou ook helpen, niet alleen voor mezelf maar ook om mijn kinderen bewuster te laten kiezen wat ze eten.

In mijn ogen kan dit zeker, maar het vraagt vaak wel wat plannen en tijd. Ik kook vaak grote hoeveelheden in het weekend (lasagne, vol-au-vent, chili sin carne, stoverij…) om dan porties in te vriezen, zodat we in de week enkel moeten opwarmen en/of bijgerechten moeten klaarmaken.

Om voldoende en verschillende groenten te eten bereid ik vaak verschillende dingen in kleinere hoeveelheden: bijvoorbeeld gebakken courgette, gestoofde bloemkool en appeltjes in de oven of boontjes gecombineerd met een portie champignons en gestoofde prei of wat linzen, een groen slaatje en gestoofde worteltjes. Kleine hoeveelheden zijn snel klaar, met verschillende groenten kom je gemakkelijker aan 400 gr per persoon, iedereen lust altijd minstens één iets én je komt er meestal wel met de groenten die nog in de koelkast zitten.

Vanuit gezondheidsstandpunt: bijna te veel om op te noemen. Ik mag bijna alles en ik eet en drink graag. Om mijn gewicht gezond te houden, is met mate eten en drinken een voortdurend aandachtspunt. Een glas wijn of een Duvel, een blokje kaas, chocolade met grote noten, een vetrandje aan de entrecote, een goeie paté… het zijn allemaal guilty pleasures.

Maar voor het ganse gezin springt er toch één iets uit en dat zijn chips, en dan wel paprikachips. Tot voor kort kochten we die altijd van het merk Lays, maar na het lezen van een artikel over hoe het moederbedrijf de aardappelboeren in India behandelt, is dat Croky geworden. Even ongezond, maar wel Belgisch.

Beste supermarkt, maak je van duurzaam de makkelijkste keuze?

Laat weten aan je supermarkt dat ook jij meer bent dan je kassaticket.